နံပါတ္ဝမ္းႏွင့္ နံပါတ္ဝမ္းေတြ

ဦးအလံမလွဲ

ကိုတူေမာင္က ဦးေလးႀကီးအား ေမးခြန္းတခု ေမးလိုက္သည္။ ဦးေလးႀကီးက ဤသို႔ ရွင္းရွင္းျပတ္ျပတ္ ေျဖ၏။

“လြတ္လပ္ေရးရအၿပီး … ဟုတ္ၿပီ။ ပထမဦးဆံုး နံပါတ္ဝမ္းက ႏိုင္ငံေတာ္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏု။ ဦးႏုနံပါတ္ဝမ္း ျဖစ္လာပံုက ဒီလို။ျပည္သူေတြက အမတ္မင္းေတြကို မဲေပးေရြးခ်ယ္။ အဲဒီအမတ္မင္းေတြက ဦးႏုကို ႏိုင္ငံေတာ္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္အျဖစ္ အမ်ားဆႏၵအရ တင္ေျမႇာက္။ ဒီလိုနဲ႔ ဦးႏုက ဒီမိုကေရစီက်က် ပထမဦးဆံုး နံပါတ္ဝမ္းျဖစ္လာတာ”


ကိုတူေမာင္က ေနာက္ေမးခြန္းတခု ထပ္ေမးျပန္သည္။ သည္အခ်ီမွာေတာ့ ဦးေလးႀကီးက မာတာတာေလသံျဖင့္ ျပန္ေျဖလိုက္သည္။ အေျဖဆံုးေတာ့ သက္ျပင္းတခ်က္ပင္ မႈတ္ထုတ္ လိုက္ေသး၏။

“ကိုတူေမာင္ေရ႕။ သြားၿပီ … သြားကုန္ၿပီ။ ၁၉၆၂ မွာ အာဏာ႐ူး ဗိုလ္ေနဝင္းက စစ္တပ္ကို တလြဲသံုးၿပီး အာဏာသိမ္းလိုက္တယ္။ ဒီစစ္ဘီလူးက ဒုတိယေျမာက္ နံပါတ္ဝမ္း … ဟင္း”

ဦးေလးႀကီးက အရွိန္မေျပေသးသည့္ မာတာတာေလသံျဖင့္ စကားကိုဆက္သည္။

“ေအး … သူစိုက္တဲ့အပင္ သူရိတ္ရတာပဲ။ ၁၉၈၈ လည္းေရာက္ေရာ … ဗိုလ္ေနဝင္းတေယာက္၊ ဆိုင္းမဆင့္ဗံုမဆင့္ ႏႈတ္ထြက္သြားရေရာ။ သူ႔နံမည္ရဲ႕ေနာက္ဆံုးက ဝစၥေပါက္ႏွစ္လံုးလည္း ျပဳတ္ထြက္သြား။ ဒီေတာ့ ေနမဝင္း ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ေနဝင္သြားရၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ဗိုလ္ေနဝင္းက ဗိုလ္ေနဝင္ျဖစ္။”

ဦးေလးႀကီး၏ေလက မာေနေသးသည္။

“ေအာင္မာ … ထြက္ႀကိမ္း … ႀကိမ္းသြားလိုက္ေသး။ စစ္တပ္ဆိုတာ မိုးေပၚေထာင္မပစ္ဘူး။ တည့္တည့္ပစ္တယ္တဲ့။ေစတနာကိုယ္က ယုတ္တာ။”

ဦးေလးႀကီးက စကားကို ခဏရပ္သည္။ ထိုစဥ္က ဦးေလးႀကီး၏ မ်က္ႏွာေက်ာမွာ တင္းလြန္းလွသည္။ ခဏနားၿပီးေတာ့ အားအျပည့္ျဖင့္ ဆက္ေၿပာသည္။

“တတိယေျမာက္ နံပါတ္ဝမ္းက သားသတ္သမားလို႔ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ Butcher စိန္လြင္။ စတုတၳေျမာက္ နံပါတ္ဝမ္းက သူကိုယ္တိုင္က ဗိုလ္ေနဝင္းဆီ သာကူးလုပ္ၿပီး ကပ္ဖားရပ္ဖား ခစား။ သူကတဖန္ သူတပါးကို သာကူးလို႔ ပုတ္ခတ္ျပန္ … ဟင္း … ငျပဴးက ငၿပဲလုပ္တဲ့ … သာကူးေမာင္ေမာင္။ ေနာက္တက္လာျပန္တာက ပဥၥမေျမာက္ နံပါတ္ဝမ္း … ဗိုလ္ေစာေမာင္။ တီဗီကေန အသံလႊင့္တယ္။ သူ႔ကိုယ္သူ က်န္စစ္သားတဲ့ … ဟဲ … ဟဲ”

အခုမွပဲ ဦးေလးႀကီး … ဟဲ … ႏိုင္ေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ဘာမွ်မႀကာပါ။ ဦးေလးႀကီး၏ေလသံက တေက်ာ့ျပန္၍ ထန္လာသည္။

“ဟင္း … ကိုတူေမာင္။ ေနာက္ႏွစ္ေယာက္ရွိေသးရဲ႕။ နံပါတ္ဝမ္းလည္း မက်။ နံပါတ္တူးလည္းမက။ ဒီေတာ့သူတို႔က နံပါတ္ဝမ္းအဲင္ဟာ့ဖ္ (Number One-and-Half)။ တေယာက္က ဗိုလ္အက္စ္တူး တင္ဦး။ အရပ္သား အရာရွိ ႀကီးႀကီးေတြနဲ႔ဆံုတိုင္း အၿမဲတန္းေၿပာေနတာက ဘယ္သူကိုမွ အာဏာမအပ္ဘူးတဲ့။ ေျပာပံုက မိုက္တူးတူးနဲ႔။ ဒါေၾကာင့္ သူနာမည္ ဗိုလ္အက္စ္တူးကေန ဗိုလ္မိုက္တူးျဖစ္သြား”

ဦးေလးႀကီး၏ မ်က္ႏွာေက်ာက တင္းၿမဲတင္းလ်က္။ ေလသံကလည္း ထန္ၿမဲထန္လ်က္။

“ေနာက္တေယာက္က ဗိုလ္အက္စ္ဝမ္း ခင္ညြန္႔။ လူေရွ႕ထြက္ခါနီးရင္ မိန္းမေတြလို အလွျပင္လြန္းလို႔၊ သူ႔နံမည္ … ဗိုလ္မမညြန္႔”

အခုမ ွဦးေလးႀကီးေရာ ကိုတူေမာင္ပါ စည္းကိုက္ဝါးကိုက္ ညႇိမထားပါဘဲ ၿပိဳင္တူရယ္မိၾကသည္။

“ဟား … ဟား … ဟား”

ရယ္ၿပီးလို႔မွမၾကာ ဦးေလးႀကီးက မ်က္ႏွာရႈတည္တည္ျဖင့္ ဆိုလာျပန္သည္။

“ဒီမိုကေရစီက်က် နံပါတ္ဝမ္းျဖစ္လာတာက ဦးႏုတေယာက္ထဲ။ အဲဒီ ဦးႏုတစ္ေယာက္ပဲ လူလိုေသခဲ့ရတာ။က်န္စစ္သား စစ္အစိုးရကေတာင္ ဦးႏုအတြက္ ႀကံေတာသခ်ႋဳင္းမွာ အေကာင္းဆံုးေၿမေနရာကို အက်ယ္ႀကီးေပးခဲ့ရတယ္။ အုတ္ဂူမွာ ဘယ္ေရာညာပါ အဂၤေတတို႔၊ သံေခ်ာင္းတို႔နဲ႔ လုပ္ထားတာက ေၿမွာက္ထားတဲ့ လက္ႀကီးႏွစ္ဘက္။ လက္ဝါးႏွစ္ခုလံုးကို ၿဖန္႔ၿပထားတယ္။ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကိုလည္း ခ်ဲၿပထားတယ္။”

“ဘာအဓိပၸါယ္လဲ ဦးေလးႀကီး”

“ဘာကိုမွ မတရားယူမထားဘူးလို႔ ႏိုင္ငံသားေတြကို ရွင္းတန္းထုတ္သြားတာလား။ အာဏာရွင္ေတြ မတရားယူ။မယူေစာင့္ႀကည့္ဖို႔ ၿပည္သူအစဥ္အဆက္ကို ႏိႈးေဆာ္ထားတာလား။ အဲဒါ စဥ္းစားစရာပဲ”

ဤတြင္ ကိုတူေမာင္က ဦးေလးႀကီးအနားကပ္ၿပီး တိုးတိုးေလးေမး၏။ ဦးေလးႀကီးကမူ အက်ယ္ႀကီးေၿဖသည္။

“ဟိတ္ ခုဏေၿပာခဲ့တဲ့ နံပါတ္ဝမ္းဦးႏုက ဒီမိုကေရစီသမား။ ဒါေၾကာင့္ဒီမိုကေရစီ အက်ိဳးေပးအရ
လူလို သိကၡာရွိရွိ ေသရတယ္”

ဦးေလးႀကီးက သူ႔အသံကို ၿမွင့္လိုက္သည္။

“ဟိတ္..ဟိတ္ ေနာက္နံပါတ္ဝမ္းေတြက အားလံုးအာဏာရွင္ေတြ။ အာဏာရွင္ေတြျဖစ္လို႔ လူလိုမေသရဘူး။ လူလိုမေသရရင္ … ဘယ္လိုေသရတယ္ဆိုတာ စဥ္းစားသာႀကည့္ႀကေတာ့”

ဦးေလးႀကီး၏ စီးစီးပိုင္ပိုင္အသံႀကီးက ရပ္သြား၏။ ခဏႀကာေတာ့ တေက်ာ့ေပၚလာၿပန္သည္။

“ေနာက္ ဝမ္းန္အဲန္ဟာ့ဖ္ ဗိုလ္မိုက္တူးကိုလား။ ေသမင္းက တေကာက္ေကာက္ လိုက္ရွင္းတာ။ သံုးႀကိမ္အေၿမာက္မွာ ေသၿခင္းဆိုးနဲ႔ေသရ”

ဦးေလးႀကီးက ထံုးစံအတိုင္း ခဏမွ်အေမာေၿဖၿပီး ဆက္၍ဆိုၿပန္သည္။

“ဗိုလ္မမညြန္႔က်ၿပန္ေတာ့ ... အမ်ားတကာကို ေထာင္ထဲ ထည့္ခဲ့လို႔ထင္ပါ့၊ ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲမွာ အရွင္လတ္လတ္ အေလွာင္ခံေနရ။ အခုဆို အရင္တုန္းကလို မ်က္ႏွာေပါင္းတင္ဖို႔ ေဝလာေဝး။ မွန္ႀကည့္ခ်င္စိတ္ေတာင္ ကုန္ေလာက္ၿပီ .. ဟဲ .. ဟဲ ...”

ဦးေလးႀကီးက ေၿပာခ်င္တာေတြကို အားရပါးရေၿပာၿပီးလို႔ အေမာေၿပ .. ဟဲ .. လိုက္ၿပန္သည္။
ကိုတူေမာင္က ဘာရယ္မဟုတ္၊ စိတ္ထဲေပၚလာသည္ႏွင့္ ႏႈတ္ေဆာ့လိုက္မိသည္။

“ဦးေလးႀကီးေၿပာခ်လိုက္တာ တဝႀကီးပါလား”

“မဝေသးဘူး..ကိုတူေမာင္။ ေနာက္ဆံုးငနဲ က်န္ေနေသးတယ္။ စစ္အာဏာရွင္ႀကီး ဗိုလ္သန္းေရႊ။ မ်က္ႏွာက မႀကည္လင္၊ မရႊင္လန္း၊ ထံုနာနာနဲ႔။ က်က္သေရမဲ့လြန္းလို႔၊ ဖားၿပဳတ္သန္းေရႊ..တဲ့။ ၂၀ဝ၃မွာ ဒီပဲယင္းလုပ္ႀကံမႈကို ေၿဗာင္က်ဴးလြန္ခဲ့လို႔၊ ေၿဗာင္လူသတ္သမား..တဲ့။ ၂၀ဝ၇ မွာသံဃာေတြကို သတ္ခဲ့လို႔ သိုဟန္ဘြားလက္သစ္..တဲ့။ သူ႔ဟာမႀကီး ဘုရားၿပင္တာၿပိဳက်လို႔ ဘုရားၿပိဳမင္း..တဲ့”

ဦးေလးႀကီးက ေခတၲမွ်နားၿပီး၊ ဆက္၍ေၿပာၿပန္သည္။

“အင္း..ခုေတာ့ ဖားၿပဳတ္ႀကီးသန္းေရႊ ဧရာမအေႀကာက္တရားႀကီးနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနရၿပီ။ ေသရင္အပါယ္လားမွာ ေသခ်ာေတာ့ ေသရမွာကို သိပ္ေၾကာက္။ ဒါေၾကာင့္ သာမညဆရာေတာ္ရဲ႕ အေလာင္းကိုခိုးၿပီး ဖိုလ္ဝင္သားစားလိုစား။ သံဃာေတြကို ေစာ္ကားသတ္ၿဖတ္မိလို႔ စိတ္ႏွလံုးမသာမယာ ျဖစ္ရတာေၾကာင့္ ဘုရားကိုေတာင္းပန္ဖို႔ ဗုဒၶဂယာကို သြားလိုသြား။ ဗုဒၶဂယာမွာ ဘုရားကန္ေတာ့ခါနီးေတာ့ ေမာင္သန္းေရႊႀကီး လဲက်ေတာ့မလိုျဖစ္လို႔ ထီးကိုင္ဖီနပ္ကိုင္ေတြက ဇတ္ခနဲထိန္းၿပီး တြဲေခၚရ။ ဘုရားကန္ေတာ့ေတာ့ ပုဝါၿခံဳလို႔။ ယႀတာအရ .. အာဏာဆိုတဲ့ ပါဝါအတြက္၊ ပုဝါကိုၿခံဳတာတဲ့။ လုပ္လိုက္သမွ် .. ဟားစရာႀကီးပဲ … ဟား … ဟား … ဟား … ဟား”

တ..ဟား..ဟား...။ အဟား..ရပ္သြားၿပီးေသာခါ ဦးေလးႀကီးၿငိမ္က်သြားသည္။ မ်က္ႏွာတြင္လည္း ဂရုဏာပံုသြင္က ထင္လာသည္။ ကိုတူေမာင္ခၿမာေဝခြဲ၍မရ။ အခ်ိန္အေတာ္ကေလးႀကာေတာ့ ဦးေလးႀကီးက ၿငိမ့္ေၿငာင္းေသာအသံျဖင့္ ေအးၿမခ်ိဳလြင္စြာ ဆိုလွာသည္။

“ကိုတူေမာင္..ရယ္၊ စစ္ဗိုလ္..စစ္သားေတြကို ေၿပာခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ့္အမ်ိဳးသားအခ်င္းခ်င္းမို႔ တူလိုသားလိုသေဘာထားၿပီး ေၿပာခ်င္တာ”

“ဦးေလးႀကီးရယ္၊ ဘယ္လိုမ်ားေၿပာခ်င္တာလဲ”

သည္တြင္ဦးေလးႀကီးက သံသာသာျဖင့္ နိဂံုးခ်ဳပ္ေလသည္။

“သန္းေရႊကိုေရွာင္ရွား၊ အပါယ္မလား။ သန္းေရႊကိုေပါင္း၊ အပါယ္ေလာင္း”